Cumhuriyetin ilanı, Türkiye için dönüm noktasıdır. Milletin kendi kendini yönetim biçimi olarak tanımlanan demokratik rejimlerden, en demokratik olanlardan biridir.
Cumhuriyetin ilanı, Türkiye için dönüm noktasıdır. Milletin kendi kendini yönetim biçimi olarak tanımlanan demokratik rejimlerden, en demokratik olanlardan biridir. Özellikle güçler ayrılığı demokrasinin, cumhuriyetin temel taşlarındandır.
Memlekette demokrasi hızla zayıflıyor. Millet seçti yaparım, milletin tercihi böyle zihniyeti her geçen gün ağırlığını daha da artırıyor. Son seçimlerde parlamento da işlevini adam akıllı yitirdi. Her geçen gün demokrasi ve demokratik haklardan biraz daha uzaklaşılıyor. İtiraz edene, farklı düşüncesi olana saygı kalmadı nerdeyse. Oysa demokrasi karşı fikirlere de saygı gösterme erdemini gerektirmektedir.
Her ne kadar yeterince demokratik olamıyorsak da, cumhuriyet, hemen her toplum için ideal yönetim biçimlerindendir. Tanımlarken de zaten halkın kendi kendini yönetmesidir şeklinde tanımlarız. Kendi kendimizi yönetemesek de, adına demokrasi diyoruz işte.
Yargıyı siyasileştirsek de demokrasiye sığınıveriyoruz. Anayasayı kimse beğenmiyor ama iyileştirmek için mesafe alan yok. En çok da anayasayı değiştirme salahiyeti olan idare şikâyet ediyor. İşine gelen karar olunca adalete saygılı, işlerine siyasi çıkarlarına uymayan karar olunca bu nasıl adalet kavgası çıkarıyorlar. Gerçi işlerine gelmeyen kalmadı artık. Yargı adamakıllı siyasetin güdümüne girdi.
Hemen bütün milli bayramlarda iktidar cenahı, değişik bir şeyler çıkarıp bayramdan kaçıyor ve her bayram olduğu gibi ayrışmalar daha da yoğunlaşıyor. İdarenin farklı bayram uygulamaları, vatandaş üzerinde oluşan baskılar, bayramların birlik ve beraberlik ruhunu öldürmeye devam ediyor.
Demokrasi fazladır bazen. İnsanımız istediğini yapabilme özgürlüğüne sahip iken, sosyal denetimin zayıflığı içerisinde, demokrasi çok kereler suiistimal edilmektedir. Çoğu zaman insanımızı çileden çıkaran yerler olabilmekte, alacaksın sopayı eline dedirten uygulamalar ne yazık ki görmezlikten gelinebilmektedir.
Aslında demokrasi insanın kendi gelişimi içinde olmalıdır. Gelişmiş dünyada demokrasi gerçek anlamda bütün güzellikleriyle uygulanmaktadır. İnsan demokrasinin erdemine ulaşmamışsa, bir ülkede yasaları ne kadar değiştirseniz de bir yararı olmaz. İnsanın insana tahammülü, insanın kendinden başkalarını da düşünmesi demokrasiyi geliştirir. İnsan kendi içinde demokrat değilse, ne yapar eder yasaların boşluklarını bulur, yasaları bir şekilde ihlal eder. Bu nedenle ülkemizde gerçek anlamda uğraş verilmesi gereken insanın kişisel gelişimidir. İnsanımız geliştikçe ancak demokrasi gelişir.
Mensup olduğu ülkeye aidiyet duyguları taşıyan, mensubiyetinden memnuniyet duyan insanlar, hiçbir zaman kişi haklarını ihlal etmeyen insanlar demokrasiyi gerçek anlamda yaşayabilir ve uygulayabilir. Egoların güçlendiği bir çağda, yasaları değiştirmekle demokrasiyi güçlendirmek imkânsızdır. Çünkü onu uygulayacak olan yine insan faktörüdür. İşine geldiği yerde demokrasiye, millet iradesine sığınan zihniyetin demokrasiyi geliştirmesi mümkün değildir.
Demokrasinin gelişmesi için insanın gelişmesi gerekir. İnsanın geri kaldığı bir ülkede demokrasi falan olmaz. Yine de demokrasi için gayret etmek, kıymetini bilmek vatandaşlık görevi olsa gerek.
