Seçim öncesi yapılan anketlerle, seçim sonrası sandıklardan çıkan sonuçları karşılaştırdığınızda şaşırıyorsunuz.
Çünkü ikisi arasında dağlar kadar fark var.
.
Anket şirketleri çeşitli yollardan seçmene ulaşmaya çalışıyor.
Telefonla, dijital olarak, yüz yüze v.s.
.
Ancak anketlere katılanların gerçeği söylememe gibi bir alışkanlıkları var.
.
Şimdilerde pek olmasa bile, daha eski seçimlerde korku imparatorluğu varken çoğu tanıdığım başka partilere oy vereceklerini beyan etmelerine rağmen kendisine yöneltilen “Kime oy vereceksiniz?” sorusuna “Elbette ki iktidar partisine” dediklerini bana söylemişlerdi.
.
Hakikaten de anketlerle, seçim sonuçları pek tutmuyordu.
.
Bu seçimde ise yine anketler çoğu şehirde tutmadı.
Nedendir bilinmez ama seçmen gerçek düşüncesini söylemedi.
.
Bizim iki ilçede yüz yüze yaptığımız anketlerde (ki özel olarak yapmıştık, kamuoyu ile paylaşılmasını istemediler) birinci çıkacak aday konusunda doğruya yakın bir sonuç aldık.
Oy oranı da yaklaşıktı.
.
Ancak ikinci ve üçüncü adayların oy oranı konusunda pek başarılı olamadık.
Nedense ankete katılanlar ser verip, sır vermemişlerdi.
.
Sosyal medyada sürekli anket yayınlayan bir şirket, yaptığı yayınların çoğunda resmen çuvalladı.
Bir şehirde adını bile anmadığı aday birinci çıkarken, birinci dediği aday yüzde 6’larda kaldı.
.
Bu sonucun altındaki yorum güzeldi;
“Zar atsanız doğruyu bulma şansınız daha çoktu…”
.
Anketlerde tek bilinen şuydu;
“İktidarın biraz yara alacağının az çok belli olması…”
GAZZE
Gazze’de yaşananlar resmen insanlık dışı.
Siviller üzerine bomba yağıyor, medeniyet müsveddesi ülkeler ise bakıyor ve hatta İsrail’e destek mesajları veriyor.
İnanılır gibi değil.
.
Gazze'de savaşın başlamasından bu yana yaklaşık 32 binden fazla kişi hayatını kaybetmiş.
100 bini aşkın kişinin ise yaralandığını haberlerde okuyoruz.
.
Gazze’de yaşayanların yarısı olan 1 milyondan fazla Filistinli, gıda erişiminde zorluk yaşadığından açlık tehlikesi ile karşı karşıya.
.
Gazze’de yaşayanların yüzde 85'i altyapının yok edildiği, gıda, su, yakıt ve elektrik sıkıntısı çekilen bölgelerdeki evlerini terk etmek zorunda kalmış.
.
Bizim gibi haber peşinde olan meslektaşlarımızla ilgili bir bilgi şöyle;
“Uluslararası Gazeteciler Federasyonuna (IFJ) göre 99 Filistinli gazeteci ve medya çalışanı, dört İsrailli ve üç Lübnanlı gazeteci öldürülmüş.
Gazetecileri Koruma Komitesi'nin (IFJ) raporunda da 16 gazetecinin yaralandığı, dördünün kaybolduğu ve 25'inin Gazze Savaşını haber yaparken tutuklandığı belirtilmiş.”
.
Gıda yardımı yapanlarla ilgili bir veri şöyle;
Ekim'den bu yana Gazze’de 196'dan fazla yardım çalışanı öldürüldü.
En son gıda yardım kuruluşu World Central Kitchen'da (WCK) çalışan yedi kişi Gazze'de İsrail'in hava saldırısında öldürüldü.
.
Ve gelinen nokta;
İsrail 1,5 milyondan fazla Filistinli’nin sığındığı Refah'a bir kara saldırısı düzenleme tehdidinde bulunuyor.
BM yetkilileri ise uzaktan bakarak, İsrail'in Refah'a kara saldırısında bulunması durumunda "Hayal gücünün ötesinde bir insani facianın yaşanacağı” uyarısında bulunmuş.
.
Peki İsrail’de neler oluyor?
Halk ne diyor?
Başbakan Binyamin Netanyahu üzerinde, Gazze'deki rehinelerin serbest kalması için bir anlaşma yapma ve erken seçime gitme baskıları artıyor.
.
Kudüs'te on binlerce İsrailli, iktidara karşı şimdiye kadar yapılan en büyük protesto eylemleri başlatarak, yürüdü.
VATAN
1929 yılıydı. Kış fena bastırmıştı... Çankaya Köşkü’nün penceresinden baktığında kurtların cirit attığını gördü. Yalnızdı. Sabaha kadar sofrada misafirleriyle derin sohbetlere dalmış, yatalı kısa zaman olmuştu. Ailesini ve ileride kurmayı hayal ettiği evliliğini düşünürken içini saran tatlı bir telaşla uykuya daldı…
Berberi Mehmet Tanrukutmete günün ışıdığını ve henüz birkaç saat önce uyumaya giden, Gazi Paşa’nın her nasılsa erkenden ayaklandığını, emir erinin, “Kalk Memo! Paşa seni istiyor, tıraş olacakmış!” sesiyle anladı.
“Çabuk ol Mehmet! Paşa Hazretleri arkadaşlarıyla Ankara dışına gezintiye çıkacakmış. Bir telaş var…”
“Bu havada, bu kış kıyamette nereye gidilecektir ki?” diye kendi kendine sorarken tıraş malzemelerini ve genel maksatlı küçük cerrahi müdahale ekipmanını hızla çantasına koydu, uçarcasına, kara bata çıka soluğu Gazi’nin yanında aldı.
Paşa, çoktan berber kürsüsüne oturmuş beklemekteydi.
“Hadi bitir tıraşı, sonra sen de bizimle geleceksin…” dedi.
O anlarda evinde bulunan Kılıç Ali’nin de telefonu acı acı çaldı. Uyandı, yataktan fırladı. Telefondaki ses başyaverindi.
“Derhal seyahate çıkılıyor efendim. Hemen gelmenizi emir buyurdular Paşa Hazretleri.”
Saate baktı, vakit sabaha az kalmıştı. Hazırlandı, hemen köşke gitti.
Gazi o gün Kırşehir’de Özel İdare’den maaş alan öğretmenlerden, birkaç aydır maaş alamadıklarından dolayı şikâyet mektubu almış ve o gece sofrasında bulunan ilgili bakandan, öğretmenlerin niçin aylardır maaş alamadıklarını sormuş.
Bakan da, “Havalar kış… Belki de onun için postalar işleyememiştir” diye yanıtlamıştı.
O cevap üzerine, “Ya? Demek şimdi muhasaradayız (kuşatma) öyle mi? O halde şimdi biz de sofradan kalkar, gider, hem yolu açarız hem de Kırşehir’de öğretmenlerin dertlerini yakından dinleriz” demiş ve derhal hareket emri vermişti.
Alışılmışın dışında kötü bir kıştı.
Hava çok soğuktu...
Gazi gece sofrasında davetli bulunanlardan bazılarını da alarak gün tan ağarmadan yola çıktı.
Yola koyulanlar arasında gazeteci Falih Rıfkı da vardı. Berber Mehmet arkadaki arabada yaverlerle birlikte yol alıyordu.
Hava o kadar pusluydu ki bir ara konvoy yolu kaybetti. Araçlar kara saplanınca tipiye rağmen yürüyerek bir köyün kahvesine sığındılar.
Soba soğuktu. Sahibi tedariksiz davranmış odun stoklamamıştı.
Mehmet hemen dışarı çıktı, bulabildiği kuru dal parçalarını getirip sobaya koydu, alevlendirmeye çalıştı ancak soba yanmıyordu. Herkes ellerini birbirine sürterek ısınmaya çalışırken Gazi’nin sesi duyuldu:
“Çabuk ol Memo! Donduracaksın çocukları! Gören de hiç ayazda kalmamış bunlar sanacak. Anlaşılan yaş ilerleyince rahata alışmış bunlar” diye gülümsedi.
Mehmet koştu, dışarı çıktı, araçlardan birinin deposuna daldırdığı hortumla benzin çekti, küçük bir kaba doldurup geri döndü. Dönmesiyle benzini sobanın içindeki odun ve dal parçalarının üzerine atınca gürültü koptu.
Soba bir anda parlayınca kahvede bulunanlar kendilerini bir köşeye attı.
Gazi küçük bir beden hareketiyle tedbirini aldı, köşelere sıvışanlara bakıp gülümsedi. Mehmet’e baktı, “Aferin çocuk iyi yaptın” dedi.
Köşelere sıvışanlar üzerlerini toparlayarak hemen sobanın başına geçip ısınmaya başlarken, Gazi ellerini saç sobanın üzerinde gezdirerek ısıtmaya çalışırken, eskileri hatırladı, anlattı:
“Biz Harbiye’de okurken bir kış gene böyle çok şiddetli geçiyordu, okulun sobaları yanmıyordu. Derdimizi idareye anlatamadık. Arkadaşlar müdüre çıkmak için beni seçtiler. Müdür Zülüflü İsmail Paşa… Kendisini görmek için izinler aldım. Huzura çıktık. Soba meselesini açtık. Paşa birdenbire gürledi: ‘Soğuk mu? Ne soğuğu? Padişah efendimizin nimetleri gözünüze dizinize dursun. Görmüyor musunuz sobalar cayır cayır yanıyor. Çıkın, nankörler!’ dedi.”
Boş bir sandalyeyi altına çekip oturdu, bacak bacak üzerine attı, sigarasını yaktı, meraklı bakışlar altında konuşmasını sürdürdü:
“Baktık müdürün sobası gerçekten gürül gürül yanıyor. Paşa da buram buram terliyordu. Sıcaktan yakasını açmıştı. Ve sanıyordu ki mektebin tüm sobaları böyle yanmakta…”
Bir müddet sustu. Sonrasında yanındakilerin her birinin gözlerinin içinden geçen keskin bakışlarını Kılıç Ali’de odaklayarak, “Çocuklar biz Çankaya Köşkü’nde bazen, Zülüflü İsmail Paşa gibi kendimizi aldatmış olmayalım?” dedi.
Herkes susmuş sözlerin gerisinde neler olacağını düşünürken, Mehmet’in omzuna vurarak, “İçimizi ısıttın Memo, var ol!” dedi, ardından herkese seslendi:
“Hadi şimdi gitme vaktidir! Öğretmenler bizi bekler…”
Öğle saatlerinden çok sonra Kırşehir sınırına geldiler. Protokol gereği vali, başında şapka arkasında frak olduğu halde sınıra gelmişti. Gazi’nin içinde bulunduğu otomobili bir kez daha tarlaya saplandı. Etraftan yetişen köylüler otomobili kurtarmaya çalıştı. Vali de resmi kıyafetin içinde, çamur içindeki köylülere emir veriyordu.
Gazi, “Vali Bey, bu kıyafet neden gerekli?” diye sordu.
Vali, “Efendim yol erkân bunu gerektiriyor” deyince Gazi: “İşte masa başında yapılan talimatnameler, hatta kanunlar, günün birinde böyle gülünç de olurlar! Bilmek lazım olan yol, bu yol değildir; bizim geldiğimiz yoldur. Bu memleketin beklediği yol, şu karda kışta üzerinden emniyetle geçilebilecek yoldur…” diye konuştu.
Gidilecek yere varıldı. Öğretmenlerin dertlerini dinledi. İstirahat edildi.
Gazi ve beraberindekiler Kırşehir’den Yozgat’a hareket etti.
Kent sınırında vali, kazma kürek yolu açmaya çalışırken Gazi’yi karşısında buldu. Yanındaki İçişleri Bakanı Şükrü (Kaya) Bey’e dönerek, “İşte yol bilen vali böyle olur. Her ile böyle yol ve erkân bilen bir vali yok mu?” dedi ve ilave etti:
“Dilediğin zaman gidemediğin yere nasıl vatanım diyebilirsin?
.
*Yaşar Gürsoy, Atatürk ve Berberi, İnkılap Yayınları, İstanbul, 2012
*Hulusi Turgut, Kılıç Ali'nin Hatıraları, İş Bankası Yayınları
*Fuat Avcı, Atatürk ve Olaylar, Mir Tanıtım Yayıncılık, Ankara, 1999
